I'm here ฉันอยู่ที่นี่

ข้อมูลเบื้องต้น

บางคนไม่เคยรู้ค่าของเวลา จนเวลาหมดไป . . 

เนื้อเรื่อง

        ตอนนี้ฉันเดินมาในที่บ้านหลังหนึ่งที่ฉันคุ้นเคย หน้าบ้านที่เคยมีดอกไม้สีสันสวยงาม สนามหญ้าที่เคยเขียวขจี ตอนนี้เป็นหญ้าแห้งสีน้ำตาล บ้านที่เคยมีเสียงดนตรีบรรเลงทุกเย็น กลายเป็นบ้านร้างที่มีแต่ซากดอกไม้ตกหล่นและฝุ่น ฉันเดินมาทางประตูที่มีฝุ่นหนาจับอยู่ เมื่อเปิดเข้าไป เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างมีผ้าคลุมที่เคยเป็นสีขาวสะอาดตอนนี้กลายเป็นผ้าที่มีฝุ่นจับอยู่ สิ่งหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางบ้าน เมื่อเปิดผ้าขึ้นก็พบแกรนด์เปียโนสีดำที่คุ้นตา ฉันนั่งลงบรรเลงเพลงที่เป็นเพลงแห่งความทรงจำที่ทั้งฉันและเขาเคยเล่นด้วยกัน มันคงเป็นเพลงที่เพราะมากกว่านี้ ถ้าเขาเป็นคนเล่นเพลงกับฉัน ไม่ใช่ฉันนั่งเล่นคนเดียว สายตาเหลือบไปเห็นตู้กระจกตู้หนึ่ง ในตู้นั้นมีถ้วยและเหรียญรางวัลมากมายเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ ทั้งถ้วยรางวัลชนะเลิศ รองชนะเลิศ ทั้งเหรียญทอง เหรียญเงินและเหรียญทองแดง ฉันลุกขึ้นเพื่อเดินไปที่บันได บันไดมีรูปเขาในทุกอิริยบทแขวนอยู่ตามผนัง แต่ล่ะขั้นบันไดมีรูปเขาที่เจริญเติบโตจากทารกจนมาถึงปัจจุบัน เปรียบเหมือนบันไดหนึ่งขั้นคืออายุที่เพิ่มมากขึ้นหนึ่งปี ฉันได้แต่ยิ้มเมื่อมองภาพเขา ห้องนอนคน ป้ายที่แขวนไว้ตรงหน้าห้องที่บ่งบอกถึงนิสัยของเจ้าของห้องว่าเป็นอย่างไร เมื่อเปิดเข้าไป เตียงนอนสีน้ำเงินที่คุ้นเคย ความทรงจำเข้ามาในหัวของฉัน เตียงนอนเตียงนี้ฉันเคยมาปลุกเขาเพื่อไปเรียน แม้ว่าจะพยายามเท่าไรก็ไม่สามารถปลุกคนขี้เซาให้ตื่นได้ จนบางครั้งฉันก็อดหมั้นไส้ไม่ได้ก็เอาเท้าปลุกเขาแทนหมอนและเสียง เมื่อไปรอบๆก็สะดุดที่โต๊ะตัวหนึ่ง กรอบรูปที่มีฝุ่นจับ มันเป็นรูปของฉันและเขาที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน รอยยิ้มเขาดูสดใส แสงตะวันสาดสะท้อนทำให้เขาดูอบอุ่นมากกว่าที่เป็น หยดน้ำตามตัวและไรผมทำให้เขาดูมามีเสน่ห์ ฉันอดคิดถึงความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้ มันเป็นวันที่ฉันมีความสุขมาก เมื่อเงยหน้ามองไปทางขวามือ มีตู้เสื้อผ้าตู้หนึ่ง มีเสื้อผ้าอัดแน่นเต็มไปหมด ทุกชุดถูกคลุมด้วยถุงสีเทาไว้ แต่ฉันก็เหลือบไปมองเห็นผ้าแถบยาวสีดำที่ถูกพาดไว้กันราว มันคือสายคาดเอวของฉัน เมื่อเห็นฉันอดขำกับความแก่แดดของตัวเองไม่ได้ ทั้งฉันและเขาเล่นเทควันโดด้วยกัน เขาเป็นคู่ต่อสู้ของฉันและคอยฝึกฉันเสมอ ด้วยความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา แน่นอนใครๆก็อยากได้ของที่คนที่ตัวเองชอบมาเก็บเอาไว้กับตัวเอง ฉันจึงใช้โอกาสตอนเขาเผลอสลับสายคาดเอวของเขามาไว้ที่ฉัน และเอาของฉันไปให้ เมื่อเห็นเขาใส่ผ้าคาดเอวของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกเขาเป็นของฉันและฉันเป็นของเขา เมื่อถึงเวลานี้ฉันคิดว่ามันเป็นการกระทำที่น่าอายมากที่ฉันทำอย่างนั้นลงไป ฉันหันหลังกลับมองห้องนี้รอบๆ แล้วยิ้มพร้อมคิดถึงความทรงจำมากมายที่ฉันมีต่อเขา บ้านหลังนี้ฉันมีความทรงจำมากมาย บ้านหลังนี้ที่คนพิเศษของฉันอยู่ บ้านหลังที่ฉันผูกพัน แต่ฉันก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านตรงข้างล่าง ฉันรีบออกจากห้องและลงมาดู และฉันก็พบ เขา

ฉันยืนมองเขาที่กำลังนั่งลงเล่นเปียโน เสียงเปียโนดังขึ้นและมันเป็นเพลงเดียวที่ฉันเล่นไปก่อนหน้านี้ เขาบรรเลงเพลงพร้อมยิ้มไป เขาดูมีความสุขมาก ถ้าคนที่ไม่สังเกตจริงๆคงคิดแบบนั้น แต่กับฉัน แน่นอนว่าไม่ แววตาเขาดูเศร้าหมอง เขาเล่นเพลงเดิมซ้ำไปซ้ำมา นานจนไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไรแล้ว เมื่อเห็นเขาลุกขึ้น ฉันก็รีบหลบไปใต้บันได เขาเดินขึ้นบนไดไป ฉันจึงตามเขาไปอย่างเงียบๆ ฉันเห็นประตูเปิดไว้ สายตามองเห็นเขากำลังกอดรูปและก้มมองรูปอย่างเศร้าสร้อย เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบสายคาดเอวไป และเดินออกจากห้อง เดินขึ้นรถ ขับรถออกไป เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันก็รีบตามเขาไป เขาขับมาเรื่อยๆและหยุดมาที่บ้านฉัน เขามาทำไม? ฉันอดสงสัยไม่ได้ เขาเดินขึ้นไปที่ห้องของน้ำ ฉันตามขึ้นไปเพราะความอยากรู้ เมื่อมาถึงห้องฉัน ฉันเห็นเขาจุดธูปและก้มหน้าร้องไห้ เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันรีบเดินเข้าไปกอดเขาเพื่อปลอบ แต่ฉันกอดเขาไม่ได้ ทำไมฉันกอดเขาไม่ได้ !? ฉันเหลือบไปมองดูรูปที่กระถางธูป  มันเป็นรูปของฉัน ! ความทรงจำย้อนเข้ามาในสมองของฉัน คืนนั้นฉันขับรถไปหาเขาเพื่อนำของขวัญวันเกิดไปให้เขา รองเท้าผ้าใบที่เขาบอกอยากได้เมื่อเดือนก่อน ฉันอดอมยิ้มเมื่อจินตนาการถึงใบหน้าเขาไม่ได้ถ้าหากเขาเห็นรองเท้าผ้าใบคู่นี้และฉันคิดว่าเมื่อให้ของขวัญเขาแล้วฉันจะบอกชอบเขา ฉันมองนาฬิกา เวลาในตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว ฉันจึงรีบเพิ่มความเร็วขึ้นเพื่อนำของขวัญไปให้เขา เพราะถ้าดึกครอบครัวฉันจะเป็นห่วง จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งตัดหน้าฉัน วินาทีต่อมาฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย ตอนนี้ฉันได้แต่มองเขาร้องไห้ ฉันยืนร้องไห้อยู่ข้างๆเขา แต่เขามองไม่เห็นฉัน ฉันยังไม่ได้บอกชอบเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงจะพูดตอนนี้เขาก็ไม่ได้ยิน ทำไมที่ผ่านมาฉันไม่พูด ฉันมัวอายมัวทำอะไรอยู่ ถึงตอนนี้จะพยายามยังไง เขาก็ไม่รับรู้ความรู้สึกของฉัน " เอม " เสียงเขาเรียกชื่อของฉัน " เราชอบเอมนะ เราหวังว่าเธอจะได้ยิน ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน  เราก็อยากให้เธอได้ยิน เธอไม่ต้องห่วงเรานะ ตอนนี้เราตื่นนอนเองได้แล้ว อันนี้สายคาดเอว เรารู้ว่าเธอแอบสลับของเรากับเธอ เราจะเก็บของเธอเอาไว้ ตอนนี้เราย้ายไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว แต่ไม่ต้องห่วง เราจะมาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เราไปก่อนนะ " หลังจากพูดจบเขาก็มองรูปฉันแล้วยิ้มและหัวหลังเดินจากไป ฉันได้แต่มองตาม ตอนนี้ฉันยิ้มทั้งน้ำตา ที่ฉันร้องไห้ไม่ใช่เพราะเสียใจเหมือนครั้งแรกแต่ฉันดีใจที่เขาก็ชอบฉันเหมือนกัน ฉันจะเฝ้ารอเขา รอเขาอยู่ที่นี่ ฉันจะวนเวียนอยู่ที่บ้านของฉันและบ้านของเขา เพื่อรอเขากลับมา กลับมาเพื่อฉัน ...